Geride kalan olmak...

Hiç hayatınızda "geride kalan" oldunuz mu?
Ben oldum, hem de birden fazla...Acıyı en derinden, anıları en canlı, kokuları en keskin, tatları an acı, gözyaşını en ıslak hissettiğin andır geride kaldığını hissettiğin an...
Sadece terkedilmek değil bu, hayatı ıskaladığını, bir defa daha ıskaladığını farketmektir...
Yalnız kaldığını iliklerine kadar hissetmektir...
"Evim" dediğin o kutuya girerken çıkmak istemek, çıkmak isterken geri dönmeyi istemektir...
Ne evindir ait olduğun yer, ne dışarısı...
Geride kalmak, arada kalmaktır...
Sıkışmak, soluk alamamak, ait olamamaktır...
Hapsolmaktır kendi yalnızlığının içine...
Parmaklıkların neresinde olduğunu kestirememektir artık...
Dışarı çıkmak isterken kapana kısıldığını hissetmek, içeri girmek, küçülmek isterken ise özgür kalmaktan korkmaktır...
Kendini aşamamak, kabuğunu yırtıp o kutudan çıkamamaktır...
İnanmamaktır...
İnandıramamaktır...
Kendi hayatının filmini çekerken senaryoyu başkasının yazdığını ama senin bozduğunu bilmektir...
Başrolü oynayanın sen olmadığını farketmek, kendi hayatında sadece bir figüran olduğunu anlamaktır...
Herkes ileriye giderken, olduğun yerde saydığını, herkesten daha yavaş olduğunu görmektir...
Zamanın da bir hızı olduğunu çözmektir...
Geride kalınca hayatın hızlı aktığını ama senin adımlarının hep yavaşladığını hissetmektir...
Hızlanmak istedikçe ayaklarının birbirine dolandığını görmektir...
Olduğundan daha da fazla yavaşlayamayacağını farkedip, zamanın durmasını istemektir...
Zaman dursun, herkes dursun, ben durayım diye haykırmaktır...
Zaman dursun...
Herkes dursun...
Ben durayım...